கந்தரலங்காரம்-19

கந்தரலங்காரம்-19

சொன்ன கிரௌஞ்ச கிரி ஊடுருவத் துளைத்த வைவேள்

மன்ன கடம்பின் மலர்மாலை மார்ப மௌனத்தை உற்று

நின்னை உணர்ந்து எல்லாம் ஒருங்கிய நிர்க்குணம் பூண்டு

என்னை மறந்திருந்தேன் இறந்தே விட்டது இவ்வுடம்பே!

(சொன்ன=சொர்ண=பொன்) பொன்மயமாகிய கிரௌஞ்ச மலையை ஊடுருவி துளைத்த வைவேல் என்னும் கூரிய வேலாயுதத்தை உடையவனே! கடம்பம் பூமாலையைத் அணிந்த மார்பை உடையவனே! மௌனத்தை உற்று நோக்கி உன்னை அறிந்து, என்னுள் எல்லாம் அடங்கி, நிர்குணம் என்னும் குணங்கள் இல்லாத நிலையை அடைந்து என்னை மறந்து இருந்தேன்; இந்த என் உடம்பு என்னை விட்டு நீங்கி விட்டது; (இந்த பிரபஞ்சத்தை மறந்து உன் மயமானேன்);

(அருணகிரிநாதர் அருளிய கந்தரலங்காரம் பாடல்-19)

**

கந்தரலங்காரம்-18

கந்தரலங்காரம்-18

வையின் கதிர்வேலோனை வாழ்த்தி வறிஞர்க்கு என்று

நொய்யில் பிளவேனும் பகிர்மின்கள் நுட்கட்கு இங்ஙன்

வெய்யிலுக்கு ஒதுங்க உதவா உடம்பின் வெறு நிழல்போல்

கையில் பொருள் உதவாது காணும் கடைவழிக்கே!

(வையின்= கூர்மை) கூர்மையினை உடைய கதிர்களை வீசும் வேலாயுதத்தை உடைய கடவுளை வாழ்த்தி, வறியவர்களுக்கு ஒரு நொய் அளவு அரிசியில் பாதி அளவாவது பகிர்ந்து கொடுங்கள்! உங்களுக்கு இந்த உலகத்திலே, வெயிலுக்கு ஒதுங்கக்கூட பயன்படாத வீணாண நிழல் போல, கையில் உள்ள செல்வத்தை நீங்கள் வைத்திருந்தால், அது உங்களின் கடைசி வழியான மரணத்தில் பயன்படாது போகும் என்பதை அறியவும்)

 (அருணகிரிநாதர் அருளிய கந்தரலங்காரம் பாடல்-18)

**

கந்தரலங்காரம்-17

கந்தரலங்காரம்-17

வேத ஆகம சித்ர வேலாயுதன் வெட்சி பூத்தண்டைப்

பாதார விந்தம் அரணாக அல்லும் பகலும் இல்லாச்

சூதானது அற்ற வெளிக்கே ஒளித்துச் சும்மா இருக்கப்

போதாய் இனி மனமே தெரியாதொரு பூதர்க்குமே!

(வேதமும் ஆகமமும் போல, (சித்திர  = அற்புத) அற்புதமான வேலாயுதத்தை உடைய முருகக் கடவுளது, வெட்சிப் பூவை ஒத்த, தண்டை அணிந்த பாதங்களை அரண் என்னும் காப்பாக, இரவும் பகலும் இல்லாததும், (சூதானது அற்ற= மயக்கம் இல்லாதாகிய) மயக்கமில்லாதும் ஆகிய வெளி என்னும் சிதாகாயத்திலே கலந்து சுகமாக வாழ்வதற்கு இனி என் மனமே போகவாயாக! ஒரு சீவனுக்கு அறியாமலேயே! (மனமே! இனி எந்த வினைகளையும் செய்யாமல், ஞான யோகத்துக்கு செல்வாயாக!)

(அருணகிரிநாதர் அருளிய கந்தரலங்காரம் பாடல்-17)

**

"Aditya Hridaya"

"Aditya Hridaya"

Rama himself at the time of combat with Ravana recited twice the Hymn known as Aditya-Hiridaya, meaning 'The heart of the Sun".

This was a hymn imparted to him by sage Agastya, and it is meant to be recited every day by people for success in life and for the removal of obstacles or enemies, who impede one's progress, both material and spiritual.

The following is the English rendering of the hymn:

"Master of the stars, planets and constellations, O, Sun, you are guardian of the world; you are giver of light to all luminaries; obeisance to you who appear in twelve forms."

In this hymn, Sun is praised as Brahma, Vishnu, Siva, Skanda and all other gods. The twelve forms mentioned refer to Sun presiding over the twelve signs of the Zodiac, during the twelve months of year.

ஆதித்ய ஹ்ருதயம்:

நம: பூர்வாய கிரயே பஸ்சிமாயாத்ரயே நம:

ஜ்யோதிர் கணனாம் பதயே தினாதி பதயே நம:

ஜயாய ஜயபத்ராய ஹர்யச்வாய நமோ நம:

நமோ நம: ஸஹஸ்ராம்ஸோ ஆதித்யாய நமோ நம:

(கிழக்கில் பர்வதத்தில் இருப்பவரே நமஸ்காரம்; மேற்கில் மலையில் இருப்பவரே நமஸ்காரம்; நட்சத்திரங்களுக்கும், கிரகங்களுக்கும் அதிபதியே நமஸ்காரம்; ஜெபிப்பவருக்கு ஜெயத்தையும் மங்களத்தையும் கொடுக்கும், பச்சை குதிரை வாகனத்தையும் ஆயிரம் கிரணங்களுடன் கூடிய சூரிய பகவானே நமஸ்காரம்;)

(Excerpts from the Book of "Hinduism in a Nutshell" by its author K.Ramachandra, the Editor of Religious Digest.)

**

“The curses of the virtuous wives”

“The curses of the virtuous wives”

Mandodari:

Ravana was a sensuous Rakshasa who ran a harem of a thousand women. To be virtuous and faithful to a husband who is equally virtuous and faithful to the wife may be normal and easy of practice, but to be devoted, obedient and faithful to a husband who was fond of many women, and was running after other men's wives, needed patience, forbearance and virtue of a higher order.

Ravana's wife Mandodari possessed these things in abundance, and her memory is still kept alive in the Hindu classics.

In her purity of heart, Mandodari saw that Rama was no mere man. After Ravana was killed in battle, she hurried to the spot where his body lay, and lamented as follows:

"Alas! You who had vanquished the gods have met with death by human hands. But I do not believe Rama to be a mere man. It is clear that Supreme Being, greater than the great, invincible Vishnu of true valour, has taken human form for the good of the world. I implored you to make peace with Peace. You never listened and you have now reaped the fruit of your actions. Death comes to everyone in some form and to you it came in that of Sita. The curses of the virtuous wives whom you have violated have come true; truly it is said that the tears of a chaste woman do not fall in vain."

After lamenting thus, the spirit of Mandodari left her body as if on its way to the heavens in search of the spirit of her husband which was already separated from its body by Rama's deadly missile, the Brahmastra.

Saiva religion flourished in ancient Lanka. Ravana, Mandodari and their parents were all devotees of Lord Siva. Tradition says that they had worshipped at the three important shrines of Ketheeswaram (near Mannar), Koneshwaram (near Trincomalee) and Munneswaram (near Chilaw). It is said that Mandodari's father built the temple at Ketheeswaram, and Ravana's mother aided the construction of Koneswaram, and on his return to India, after crowning Vibhishana, Ravana's brother, as the King of Lanka, to have built the now famous Sivan temple at Rameswaram.

(Excerpts from the book of "Hinduism in a Nutshell" by its author K.Ramachandra, the Editor of Religious Digest.)

**

Dhruwa

Dhruwa

It may be that some of you have heard of the pole-star known in Hindu astronomy as Dhruwa.

Our present story explains how it came into existence. Once upon a time, there lived a king in ancient India. Like many others of his kind, he had more than one queen. The senior one was Suniti, by whom he had a son named Dhruwa. There was a junior queen on whom the king doted, and he came under her complete control. The latter managed to get the king to send the senior queen and her son to the forest. 

When Dhruwa reached the age of seven, and was able to think for himself, he enquired as to who his father was and what had happened to him. When the mother told him that his father was a king who was still alive, the boy begged of the mother to grant him permission to visit the father. The mother agreed, and the boy went to the king's palace. To his surprise, the king received him with joy and fondled him, keeping him on his lap. At that very moment the step mother came into the scene. She flew into a rage and reviled the king for honouring the exiled prince in that way. She pulled the boy from the father's lap, and turned him into the street.

The boy returned to his mother, sad and disappointed, brooding all the way on the importance of his father. The dear mother shared his sorrow. But the boy was determined to put a stop to the mental agony of his mother and himself. He asked her: "Mother is there any one more powerful in the world than a King?"

"Yes" said Suniti.

"Narayana, the Lord, is more powerful than kings."

The boy put the second question to ascertain the whereabouts of that Lord. On being told that He lived in a distant forest inaccessible to man, he felt that the mother was not likely to allow him to go to the forest.

When the mother was fast asleep that night, the boy got up, prayed to Narayana to take care of his dear mother, and stole into the forest.

He went far into the forest, reached Ashrum where the famous seven Hindu Rishis stayed. They gave no encouragement to him to proceed further, saying that the way to the abode of the Lord was long and perilous. He was determined to go.

On the way he met a tiger, and in the innocence of a child, he enquired whether he was Narayana. Seeing the fearlessness of the boy, the tiger ran away. He saw a bear. On being put the same question, the bear too ran away.

Then the Triloka-Sanjari, Sage Narada appeared, and when the same question was put to him, the sage replied that Lord Narayana was where the boy stood (meaning omnipresent) and advised him to sit quietly and meditate upon the Lord.

Pleased with the boy's devotion and determination, the Lord appeared in person, blessed him and elevated him to the region of the Pole-star, for him to stay there fixed and steady, like a shining star to guide humanity on the God-ward journey.

(The excerpts from the book of "Hinduism in a Nutshell" by its author K.Ramachandra, the Editor of Religious Digest.)

**

 

Treachery of step mothers

Treachery of step mothers:

The Arabian story of Abraham and his two queens, who had a son each.

Sarah, the favourite queen, the mother of Issac was jealous of Hager, the second queen who had a son by the name Ishmael.

One day, Sarah complained to her husband that Hagar was always despising her and frightening her that when Ishmael grew up he would be the heir to the throne.

She wanted the King to promise that her son Isaac would be his successor and demanded that Hager and Ishmael should be sent into the desert.

The King did as the first and favourite queen dictated. Carrying the small boy on her shoulders, Hager reached the Red sea, where tired and very thirsty, she seated herself on a rock and wept in fear lest her son and she should die in the desert of thirst.

The boy kicked the sand below his feet, and a spring of fresh water gushed out of the sand. This spring is now known as Zemmzem.

Abraham heard of the miracle and rushed to the spot and built a temple. The descendants of Ishmael built the sacred city Mecca around the temple. The children of Isaac multiplied in the course of years and came to be known as Jews. In the same way, the children of Ishmael multiplied into a big race known as Arabs.

The old jealousy and rivalry seem to thrive still in spite of thousands of years.

The Ramayana:

Rama's exile stands on a different footing. He was the favourite child of the three queens of King Dasaratha. Rama was the only son of the first queen. The second son Bharata was by the second queen, the third queen had two sons. All these boys grew up with love and devotion to one another. Even when the kingship was thrust on Bharata at the instance of his mother, he did not crown himself. but he ruled the land by keeping the sandals of Rama on the throne. Such was his faith, in the divine advent of his brother Rama. Inscrutable and mysterious indeed are the ways of Destiny to fulfil itself. The advent of Rama was to dethrone unrighteousness, falsehood, and wickedness of every kind and to re-establish Dharma. As such, his fourteen years forest life was needed to wipe out evil wherever he went. His father Dasaratha died heart-broken over the separation from his divine child Rama, and in this tragedy we get glimpse of the Doctrine of Karma or the Law of Cause and effect.

When Sumatra returned to Ayodhya, having failed persuade Rama to return from the forest life to the royal life, Dasarata who has hoping against hope that Rama and Sita would return home to save his life, fainted and fell. Just before his passing away, he addressed his first queen, Kausalya, Rama's mother, thus:

"Dear lady, you are accusing me and Kaikeyi of treachery to our beloved son, Rama. Please listen to my story. When I was a prince and before married you, I went down to river Sataya to shoot buffaloes, elephants or other animals that came to drink water. In the darkness I heard a sound as if an elephant was drinking water, and shot the arrow. Alas! A human voice cried out in distress. I rushed to the spot and discovered that I had shot a recluse who was looking after his aged blind parents living in a hermitage nearby. I hurried to their hut and tendered my apology with tears and anguish, and begged for their pardon. But the old father who was about to die of the shock laid on me the curse that I too would pass away like him sorrowing for my son. The Messengers of death are at hand. The light is fading; I am dying."

This happened on the sixth night after Rama's departure. Ramayana is one of the earliest of Hindu literature where the doctrine of Karma is thus dealt with.

(Excerpts from the Book of 'Hinduism in a Nutshell" by its author K. Ramachandra, the Editor of Religious Digest.)

**

அலெப்போ (Aleppo)

அலெப்போ (Aleppo); சிரியாவில் உள்ள ஒரு பெரு நகரம்; இதை கால்பே என்று முன்னர் அழைத்து வந்தனராம்; கலெப் என்றால் இரும்பு, காப்பர் என்று பொருளாம்; ஆனால் இப்போதைய அலெப்போ என்றால் வெள்ளை (White) என்று பொருளாம்; இங்குள்ள மண்ணே வெள்ளையாக இருக்குமாம்! மார்பில் என்னும் வெள்ளைச் சலவைக்கல் இருப்பதால் இந்தப் பெயர் ஏற்பட்டிருக்கலாம்! ஈராக்கின் வடபகுதியும், துருக்கியின் தென்கிழக்குப் பகுதியும், சிரியாவின் வடகிழக்குப் பகுதியும் சேர்ந்த நிலப்பரப்பே தற்போதைய சிரியா நாடு;

இந்த சிரியாவில் 2011ல் இருந்து உள்நாட்டுப் போர் தொடங்கி நடந்து வருகிறது; ஆளும் அரசுக்கு எதிராக ஒரு கூட்டம் உள்நாட்டுக் கலவரத்தை நடத்துகிறது; இந்த சிரியா நாட்டின் பிரசிடென்டாக “பசர் அல் ஆசாத்” இருக்கிறார்; 2011ல் இவரை ஆதரித்து மக்கள் கூட்டம் ஒரு பிரமாண்ட பேரணியை நடத்துகிறது; அவருக்கு ஆதரவு கொடுக்கிறது: அடுத்த வருடமான 2012ல் ஒரு கலவரக்கூட்டம் எதிராக உருவாகிறது; அரசுக்கு எதிராக போராடுகிறது; குண்டுகள் வெடிக்கச் செய்கின்றன; அதில் ஏராளமானவர்கள் இறக்கிறார்கள்; அரசும் எவ்வளவோ தடுப்பு முயற்சிகள் எடுத்தாலும், நேருக்கு நேர் சண்டைகளும் தொடர்கின்றன; ஏராளமானவர்கள் இறக்கின்றனர்; அரசுக்கு எதிரான கோஷ்டியில் இஸ்லாமியர் அதிகமாக உள்ளனர்; அவர்கள் ஷரியத் சட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்த கட்டாயப் படுத்துகின்றனர்; 2016ல் மக்கள் கூட்டம் மருத்துவனைகளில் நிறைகிறது; அதில் ரஷ்யாவின் போர்விமானம் குண்டு மழை பொழிந்ததாகவும் குற்றம் சொல்லப்படுகிறது;

சிரியா அரசு, தன் அரசு படைகளைக் கொண்டு, இப்போது அலெப்போவை கைப்பற்றி உள்ளதாம்; இங்கு கிறிஸ்தவர்கள் மைனாரிட்டியாக வசித்து வருகிறார்கள்; கடந்த நான்கு வருடங்களுக்குப் பிறகு, இப்போதுதான் முதன்முறையாக கிறிஸ்துமஸ் பண்டிகையைக் கொண்டாடுகிறார்களாம்!

மெடிடரேனியன் கடல்; இதை மத்திய தரைக்கடல் என்பர்; புமியின் தரை மத்தியில் இருப்பதால் இந்தப் பெயரோ? உலகத்தில் நடந்த மிகப் பெரிய உலக நிகழ்வுகள் எல்லாம் இந்த மத்திய தரைக்கடலை ஒட்டிய கரைகளில் உள்ள நாடுகளில்தான் நடந்துள்ளது; இந்தக் கடலை ஒட்டிய நாடுகள், இஸ்ரேல், சிரியா, துருக்கி, கிரீஸ், இத்தாலி, ஸ்பெயின், மொராக்கோ, துனிசியா, லிபியா போன்ற நாடுகள் இந்த கடலின் கரைகளிலேயே உள்ளன;

சிரியாவின் உள்நாட்டுப் பிரச்சனை மோசமானதே! அங்குள்ள மக்களில் பாதிப்பேர் வாழ முடியாமல் தவிக்கின்றனர்; சிரியா நாட்டை விட்டு வெளியேறியவர்கள் பலர் துருக்கி நாட்டுக்குப் போய் விட்டனர்;

சிரியாவின் பிரசிடென்டான ஆசாத் சன்னி வகுப்பைச் சேர்ந்த முஸ்லீம்; இவர், அமெரிக்கா, ஈராக்கை கைப்பற்றியதை கண்டித்தார்; கத்தாருக்கும் துருக்கிக்கும் இடையே போடும் பைப்-லைன் பதிப்பையும் கண்டித்தார்; எனவே அமெரிக்காவுக்கு எதிரானவர் ஆனார்; ஆசாத்தை எதிர்க்கும் சிரியா உள்நாட்டு கும்பல், ஷியா வகுப்பைச் சேர்ந்த முஸ்லீம்கள்; எனவே அவர்கள் அமெரிக்காவை ஆதரித்தனர்;

சிரியாவின் பிரசிடென்ட் ஆசாத்துக்கு ஆதரவாக பல கூட்டம், எதிராக பல கூட்டம்; இந்த இரண்டு கூட்டத்துக்கும் இடையில் சண்டை; இதில் உலக நாடுகள் ஆதரவு, எதிர்ப்பு எனப் பல பல நிகழ்வுகள்; எல்லாக் கூட்டங்களுமே போர் குற்றங்கள் புரிந்திருக்கின்றன என்று ஐ.நா. சபை கூறுகிறது;

எது எப்படியோ, சிரியா மக்களின் வாழ்க்கை பாழாகியதுதான் மிச்சம்;

நாகரிக நூற்றாண்டில், காட்டுமிரண்டித்தனம்; மக்கள் வாழ்வை பலிகடா ஆக்கிவிட்டிருக்கிறது; நாம் எந்த மதத்தை, கொள்கையை, நம்பிக்கையை வைத்திருந்தால் என்ன, வாழும் முறை தெரியவில்லையே?

மனிதனாக வாழ எவன் நமக்குச் சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டும்; எவனுமே நம் எண்ணத்தை பிரதிபலிக்க மாட்டான்; நம் வாழ்க்கையை, நாம்தான் முடிவு எடுக்கும் அதிகாரத்தில் இருக்க வேண்டும்; அதை எவனுக்கும் தாரை வார்த்துக் கொடுக்கக் கூடாது;

இந்த மனித இனம், ஆரம்பத்தில் இருந்தே மன்னரிடம் அடிமை வாழ்வுதான் வாழ்ந்திருக்கிறது; ஜனநாயகம் என்பது புதுமுறையான அடிமைத்தனம் என்றும் ஒரு பொருள் உண்டு; விரும்பாத வாழ்க்கையை விரும்பி ஏற்க வேண்டும் என்பது இறைவனின் நியதிபோலும்!

படைத்தவனே, இதற்குப் பதில் சொல்ல வேண்டும்!

**

The Art of Presentation

The Art of Presentation

காப்பி போட எல்லோருக்கும் தெரியும். ஆனால் நல்ல மணமுள்ள காப்பி போட ஒரு சிலருக்கு மட்டுமே கைவந்த கலை;  காப்பித்தூள் ஒன்றுதான்; அதை எப்படிப் போடவேண்டும் என்பதில்தான் மணமும் சுவையும்; காப்பி டபராவை வெந்நீரில் போட்டு எடுத்து, அதை ஒரு உலர்ந்த துணியால் துடைத்துச் சுத்தமாக்கி, அதில் கலந்த காப்பியை ஊற்றினால் அதன் சுவையும் மணமும் தனியே!

விஷயத்தை யார் வேண்டுமானாலும் பேசலாம்; ஆனால் அதை எப்படிப் பேசுவது என்பதில்தான் விஷயமே இருக்கிறது; என் குமாஸ்தாவுக்கு ஒரு பழக்கம் இருக்கிறது; ஒரு வேலையைச் செய்து வரச் சொன்னால், போய் வந்து, முதலில் இருந்து விஷயத்தை ஆரம்பிப்பார்; அதாவது, அவர் போனதாகவும், அவர்கள் முடியாது என்று சொல்லி விட்டதாகவும், பின்னர் இவர் வேறு ஒருவரைப் பார்த்த்தாகவும், அவரும் முடியாது என்று சொல்லி விட்டதாகவும், பின்னர் அவர் மூன்றாம் நபரைப் பார்த்ததாகவும்……. “விஷயம் என்ன ஆச்சு? முடிந்ததா இல்லையா?” என்று நாம் அழுத்திக் கேட்டபின்னர், கஷ்டப்பட்டு முடிந்ததாகச் சொல்வார்;

அவரிடம் “நீங்கள் ஏன் இப்படி சுத்தி குழப்பி அடித்துப் பதிலைச் சொல்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டால், நடந்ததை உங்களுக்குச் சொல்ல வேண்டும் அல்லவா அதனால் சொல்கிறேன் என்பார்; அது இல்லை; அவர் கஷ்டபட்டது நமக்குத் தெரிய வேண்டும் என்று நினைக்கிறார்; “வேலை முடிந்து விட்டது” என்று மட்டும் சொன்னால், ஒரு சொடுக்கு நேரத்தில் முடிந்து விட்டது என மற்றவர் நினைத்து விடக்கூடும்; நாம் கஷ்டப்பட்டது மற்றவர்க்கு தெரியாமலேயே போய் விடும்; மற்றும் அந்த வேலை அவ்வளவு கஷ்டமானது; நானாக இல்லை என்றால் முடிந்திருக்காது; என அடுத்தவர் நினைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக இப்படி சொல்லிக் கொள்வர்;

சீதையைத் தேடித் திரிந்த ராமன், அனுமனை இலங்கைக்கு அனுப்பி வைக்கிறார்; எவ்வளவோ சிரமங்களுக்கு இடையில், அனுமன் சீதையைச் சந்திக்கிறார்; அதை இராமனிடம் தெரிவிக்க வருகிறார்; அனுமன், ராமனிடம் வந்தவுடன், இராமனின் மனம் எப்படி பதட்டப்படும் என்று அனுமனுக்குத் தெரியும். என் குமாஸ்தாவாக அனுமன் இருந்திருந்தால், இராமனுக்கு நெஞ்சுவலி வந்து இதயத் துடிப்பே நின்று போயிருக்கும்; அனுமனோ அவன் வந்தவுடனேயே, “கண்டேன் சீதையை” என்று “கண்டேன்” என்ற முதல் வார்த்தையைக் கூறி இராமனை பதற்றத்திலிருந்து தேற்றினான் என கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பர் எழுதி உள்ளார்; இந்தக் கதையை என் குமாஸ்தாவுக்கு எத்தனையோ முறை, கதை கதையாகச் சொல்லி இருந்தாலும், அவர் இன்னும் முதலில் இருந்து, “இராமேஸ்வரம் போனேனா… இங்கு ஒரு பெரிய கடல்…. என்றுதான் இன்னும் ஆரம்பிக்கிறார்;

இந்த Presentation கலை எல்லோருக்கும் தேவைப்பட்டாலும், வக்கீல்களுக்கு மிக முக்கியமாக தேவைப்படும் கலை; பொதுவாக சிவில் வழக்கு என்றாலே சவ்வு மிட்டாய்தான்; சிவில் வழக்கை வேடிக்கை பார்க்க கோர்ட்டுக்கு வருபவர்கள்கூட, வெகு சீக்கிரம் தூங்கி விடுவார்கள்;

ஒரு வக்கீல், அவரின் வழக்கை எவ்வளவு குறைந்த நேரத்தில் எவ்வளவு எளிதாக எடுத்துச் சொல்கிறாரோ அதில்தான் அவரின் திறமை வெளிப்படும்; Presentation என்பதே ஒருமணி நேரம் பேச வேண்டிய விஷயத்தை, ஐந்து நிமிடங்களுக்குள் சொல்ல வேண்டும்; ஒரு ஐந்து நிமிடம்தான் பேசுக்கூடிய விஷயத்தை ஒரு மணி நேரம் பேச வேண்டும்; ஜவ்வு மிட்டாய் மாதிரி; இந்த கலையை எலாஸ்டிசிட்டி Elasticity என்கிறார்கள்; ஒரு ரப்பர் பேண்ட் அளவுக்கு சுருக்கமாக இருக்க வேண்டும்; இழுக்க வேண்டும் என்றால் எவ்வளவு நீளம் வேண்டுமானாலும் இழுக்க வேண்டும்; எவ்வளவு இழுத்தாலும் விஷயம் உள்ளதாகவும் இருக்க வேண்டும்;

மேடைப் பேச்சு வேறு ரகம்; அங்கு வார்த்தை அலங்காரம் வேண்டும்; தொனியில் ஏற்ற இறக்கம் வேண்டும்; அங்கு கூடி இருக்கும் மக்களின் மனோபாவம் வெளிப்பட வேண்டும்; உணர்வு பூர்வமானதாக இருக்க வேண்டுமே தவிர, கருத்து தேவையில்லை;

Presentation என்பதே ஒரு கலை; அதை எல்லோருமே வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்; “என்ன பிரச்சனை?” என்று ஒருவர் கேட்டால், அவர் கேட்கும் இடம், பொருள், ஏவல் தெரிந்து, மிகச் சுருக்கமாகவும், ஒரளவு சுருக்கமாகவும், விரிவாகவும், தெளிவாகவும், இப்படிப் பல பல முறைகளில் தெரிவிக்க வேண்டி இருக்கும்; விஷயம் ஒன்றுதான்; ஆனால் சூழ்நிலைகளுக்கு ஏற்ப அதை எடுத்துச் சொல்லும் கலை; இதை கற்றுக் கொள்வது மிக எளிதானதே! எல்லோருடைய தொழிலுக்கும் இது தேவைதான்; இதைத் திறம்பட செய்தவர்கள் வெற்றி பெற்றிருக்கிறார்கள்; வக்கீல்களுக்கு இதுவே அடிப்படை தேவை, அவ்வளவே;

**

கிருஷ்ணார்ப்பணம்

Here is one story about Krishna as narrated to Acharya Vinoba by his mother:

It is a funny little story, but it contains a profound secret.

There was a girl who was resolved that everything she did should go to Krishna. After cleaning the oven in the kitchen with a mixture of clay and cow-dung, she made what was left into a ball and threw it out, saying, "Krishnaarpanamastu". (May Krishna accept it).

What happened was that the ball of cow-dung used to rise into the air and, flying into the temple, stick on the face of the image of the Lord Krishna. The priest, poor fellow, got tired cleaning up the image. He did not know what to do. 

At last he discovered that this was all due to the girl. As long as the girl was alive, the image could not be kept clean. 

One day the girl fell sick, She was about to die. She dedicated her death also to Krishna. 

The image in the temple fell to pieces. The heavenly chariot came to fetch her - but this too she dedicated to Krishna. The chariot dashed against the temple and was smashed up. Even heaven is reduced to nothing before the thought of Krishna.

The meaning of it all is that whatever actions we do, whether good or bad, a new dimension of power enters into them the moment we surrender them to the Lord. 

The grains of maize are reddish yellow in colour, but when maize is parched in sand, what good popcorn it becomes! What a difference between the dainty popcorn, white and soft, and the hard grain!

But there is no doubt that the one has become the other, and the change is due to the fire.

Likewise, if you grind this hard grain in a mill, it becomes soft flour. As contact with fire make it flower-like, and grinding in the mill makes it into soft flour, so even the smallest actions are transformed when they are passed through the process of dedication of God.

(An excerpt from the book of "Hinduism in a Nutshell" by K.Ramachandra, Editor of Religious Digest.)

**

“மான் அன்ன நோக்கி பங்கன்”

“மான் அன்ன நோக்கி பங்கன்”

மான் போன்ற பார்வையை உடைய உமையம்மையை தன் இடப்பக்கத்தில் வைத்திருக்கும்  சிவபெருமானே என்று திருஅருட்பாவில் ஒரு குறிப்பு வருகிறது;

பொதுவாக, கணவன், தன் மனைவியை, தனக்கு இடப்பக்கத்தில் வைத்துக் கொள்வான்; கணவனின் இடப்பக்கம் இதயம் உள்ளது; தன் இதயத்தில் வைத்து பாதுகாக்கிறான் என்ற பொருளில், தன் மனைவியை அவனின் இடப்பக்கம் வைத்துக் கொள்கிறான்;

இப்படியே, கடவுள் சிவனும் தன் மனைவி உமையை இடப்பக்கமே வைத்துக் கொள்கிறான்;

ஆனால், முருகப் பெருமானுக்கோ இரண்டு மனைவிகள்; தெய்வானை, வள்ளி என இருவர்; தெய்வானை என்ற பெண், தேவேந்திரனின் மகள்; தெய்வப் பெண்; அவளைத்தான், முருகன் முதலில் திருமணம் செய்து கொண்டான்; தேவேந்திரனின் துயர் தீர்த்ததால், முருகனுக்கு தெய்வானையை பரிசாக மனைவியாக கொடுத்தான் தேவேந்திரன்; எனவே முதல் மனைவி தெய்வானைதான்;

முருகனின் அடுத்த மனைவி வள்ளியம்மை; இவள் மண்ணுலக மங்கை; பூமியில் முருகனுக்கும் வள்ளிக்கும் திருமணம் நடந்தது; பல தில்லுமுல்லுகள் செய்து வள்ளியைக் கரம் பிடிக்கிறான்;

முருகனின் திருவுருப் படங்களை பார்த்தால், முருகனின் இடப்பக்கம் இருப்பவர் தெய்வானையே! முருகனின் வலப்பக்கம் இருப்பவர் வள்ளியம்மையே!

**

திருமணங்களில் மொத்தம் எட்டு வகை உள்ளது;

இந்த மண்ணுலகில் சம்ஹார வாழ்க்கையில் வாழ விரும்புபவர் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும்; மற்றவர்கள் நிரந்தர பிரம்மச்சாரியம் அல்லது சன்யாசி வாழ்க்கை மேற்கொள்ள வேண்டும் என்கிறது இந்து தர்மம்;

திருமணங்களை, சாஸ்திர முறைப்படி நடக்கும்  திருமணங்கள், பழக்க வழக்கங்களின்படி நடக்கும் திருமணங்கள், சட்ட முறைப்படி நடக்கும் திருமணங்கள் என மூன்று பிரிவாக கொள்ளலாம்;

பழங்கால இந்துமத தர்மப்படி, திருமணங்களை எட்டு வகையாகச் சொல்வர்;

1)      பிரம்ம விவாகம்

2)      தெய்வ விவாகம்

3)      அர்ஷ விவாகம்

4)      பிரஜாபதி விகாகம்

5)      அசுர விவாகம்

6)      கந்தர்வ விவாகம்

7)      ராட்சச விவாகம்

8)      பைசாச விவாகம்

பிரம்ம விவாகத்தில், ஒரு வேதம் படித்த பண்டிதனுக்கு தன் பெண்ணை பரிசுப் பொருள்களுடன் விவாகம் செய்து கொடுப்பது;

தெய்வ விவாகம் என்பது, தன்னை கடவுள் பணிக்காக அர்பணித்துக் கொண்ட ஒரு இளைஞனுக்கு, தன் பெண்ணை விவாகம் செய்து கொடுப்பது;

அர்ஷ விவாகம் என்பது இளைஞனிடமிருந்து ஒரு ஜோடி கால்நடையைப் பெற்றுக் கொண்டு, தன் பெண்ணை அந்த இளைஞனுக்கு திருமணம் செய்து கொடுப்பது.

பிரஜாபத்ய விவாகம் என்பது தன் பெண்ணை ஒரு இளைஞனுக்குத் திருமணம் செய்து கொடுக்கும்போது, “நீங்கள் இருவரும் இணை பிரியாமல் வாழ்வீர்களாக, அவ்வாறே வாழ்ந்து, இம் மண்ணுல கடமைகளை நிறைவேற்றுவீர்களாக!” என வாழ்த்தி பெண்ணைத் திருமணம் செய்து கொடுப்பது;

மேற்சொன்ன நான்கு திருமணங்களையும் இந்து தர்மம் அங்கீகரிக்கிறது;

அடுத்த நான்கு திருமணங்களை அங்கீகரிக்கவில்லை; ஆனால் சில சூழ்நிலைகளில் ஏற்றுக் கொள்கிறது;

காந்தர்வ விவாகம் என்பது இளைஞனும், இளம் பெண்ணும் ஒருவருக்கு ஒருவர் சம்மதித்து திருமணம் செய்து கொள்வது.

அசுர விவாகம் என்பது பெண்ணின் தகப்பனார், இளைஞனிடமிருந்து “சுல்கா” என்னும் பொருள்/பணத்தைப் பெற்றுக் கொண்டு திருமணம் செய்து கொடுப்பது;

ராட்சச விவாகம் என்பது பெண்ணை, பல வழிமுறைகளை மேற்கொண்டு, கவர்ந்து சென்று, அவளைத் திருமணம் செய்து கொள்வது;

பைசாச விவாகம் என்பது ஒரு பெண்ணை அவள் விருப்பம் இல்லாமல், அல்லது மோசடியாக புணர்ந்து, அதனால் அவளைத் திருமணம் செய்து கொள்வது;

**

இந்த எட்டுவகைகளில், முருகன், தெய்வயானை என்ற மங்கையை (தேவேந்திரன் மகளை) திருமணம் செய்தது, முதல் வகையான “பிரம்ம விவாகம்” ஆக இருக்கலாம்;

முருகன், வள்ளியம்மையை திருமணம் செய்தது, காந்தர்வ விவாகமாக இருக்கலாம்; ஆனால் கதைகளில் அவன் செய்யும் லீலைகளைப் பார்த்தால், அது, ராட்சச விவாகமாக இருக்கலாம் என்று நம்பத் தோன்றுகிறது;

**